Andzia to jedna z niemal 900 polskich dzieci z Syberii, które udało się uratować. Polski Komitet Ratunkowy Dzieci Dalekiego Wschodu powstał dzięki zaangażowaniu Anny Bielkiewicz i młodego lekarza Józefa Jakóbkiewicza. To oni poruszyli niebo i ziemię, by uratować dzieci od głodu, wojny i nędzy.

Pierwszym przystankiem w długiej podróży była Japonia. Kraj ten, choć wówczas niemal nie utrzymywał kontaktów z Polską, zgodził się przyjąć dzieci. Japoński Czerwony Krzyż zorganizował dla nich opiekę medyczną. Społeczeństwo japońskie przejęło się do głębi losem dzieci, dlatego w akcję pomocy włączyły się inne organizacje. Dzieciom organizowano wycieczki, zwiedzania, gry i zabawy z japońskimi dziećmi, chcąc stworzyć im namiastkę prawdziwego domu. O randze wydarzeń świadczy fakt, że dzieci osobiście odwiedziła cesarzowa Sadako. Prosiła o przyprowadzenie dzieci do siebie, a kilkoro z nich pogłaskała, co było nie tylko złamaniem protokołu, ale pokazaniem osobistego i emocjonalnego zaangażowania. Zarówno dzieci, jak i japońscy opiekunowie, żegnali się ze łzami w oczach. Po pobycie w Japonii dzieci ruszyły w dalszą podróż – do Stanów Zjednoczonych. Tutaj również zostały otoczone opieką przez Polonię i różne amerykańskie organizacje. Starsze dzieci brały udział w kursach zawodowych. Następnie dzieci ruszyły statkami do Polski. Tu trafiły do nowych rodzin, części z nich udało się odnaleźć krewnych. W Wejherowie powstał ośrodek, który miał stanowić dom i szkołę dla pozostałych.

Tak wyglądała podróż pierwszej grupy dzieci. Druga grupa wypłynęła z Japonii, przez Kanał Sueski, prosto do Polski. Trzecia grupa dzieci, po zakończonej wojnie polsko-bolszewickiej, mogła udać się z Syberii, przez Moskwę, do Polski.